Φτου ξελευθερία.

"Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου... Μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου... Σημαδεύουνε το μέλλον, πετυχαίνουν το παρόν και με στρίμωξαν σε ατέλειωτο κρυφτό..."

Και να που τώρα,αδέσποτες μέρες με έχουν εξαναγκάσει σ'αυτό το παιδικό παιχνίδι...

Είναι το παιχνίδι που με προστάζει να ανακαλύψω την πιο έξυπνη κρυψώνα ενώ εκείνος,ανυποψίαστος ως είναι,μετρά 5 10 15 20 25 με σταθερό,αγχωτικό ρυθμό..
Άραγε θα σταματήσει σε κάποιον αριθμό;..

Εγώ μένω κρυμμένη,σε απόσταση ασφαλείας από αυτόν που με σφραγισμένα μάτια με αγνοεί..Περιμένω το τέλος του αριθμητικού του παραληρήματος..Περιμένω τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του και θα σαρώσει την περιοχή με το βλέμμα του,ενώ το δικό μου βλέμμα,εξαρτημένο καθώς είναι απ'την εικόνα του,θα τον καταδιώκει..Περιμένω ένα λάθος βήμα του που θα τον απομακρύνει από την ευρηματική κρυψώνα μου και παράλληλα από εμένα..Και τότε θα έχει έρθει η στιγμή του αιφνιδιασμού..(..Αιφνιδιασμός για μένα..όχι για εκείνον..σίγουρα όχι για εκείνον..)"Φτου ξελευθερίαααααααααααα.."

Κι αν τελικά δεν καταφέρω να φτύσω με θράσος το σκλαβωτικό μου συναίσθημα;
Κι αν δεν μπορέσω να φωνάξω τη λυτρωτική αυτή φράση;..
Κι αν φυλακιστώ στην κρυψώνα μου;..

Σιχαμερή ατολμία.

Είμαι ελεύθερη.

Μπορώ να κατευθύνω τη ζωή μου, να ακολουθήσω όποια διαδρομή επιθυμώ.

Κι όμως, στέκομαι ακίνητη.
Φταίει που δεν έχω χάρτη.
Άραγε, τον έχασα;
Τον έδιωξα αφελώς;
Μήπως αυτονομήθηκε και δραπέτευσε απ'τα χέρια μου;

Πάντα ήμουν εξαρτημένη από έναν χάρτη..
Πάντα είχα οδηγό στην πορεία μου.
Ποτέ δεν άφηνα τη ζωή μου χωρίς επίβλεψη απ'το ανήσυχο και ανασφαλές βλέμμα μου.
Το τυχαίο ποτέ δεν το εμπιστεύτηκα.
Πώς να το εμπιστευτώ;
Είμαι πολύ δειλή για κάτι τέτοιο..

Χωρίς χάρτη νιώθω ζαλισμένη.
Το άγνωστο προσφέρει άπειρες επιλογές.
Ποιά να διαλέξω;
Να διαλέξω;
Ίσως προτιμώ το βάλτο μου..
Μέγαλη σκοτούρα να αναζητάς το στόχο σου.
Είναι πάντα θαμπός.
Εγώ έτσι τον βλέπω.
Εγώ έτσι έχω επιλέξει να τον βλέπω..
Είμαι δειλή.