Ό,τι ακούγεται

- Γεια σουυυ..

Ξαπλώνει ανακουφισμένη και σέρνει με ευκολία το πιάνο δίπλα της.

- [...]

- Καλά ήτανε..

Βουλιάζει σε δυο άσπρα παχιά μαξιλάρια και καρφώνει το βλέμμα της στο βασιλικό μάφιν απέναντι και ελαφρώς δεξιά της.

- Το πρωί  ξύπνησα τρεις φορές. Μία για τη νονά, μία για σένα και μία για μένα. Έφαγα καρπούζι με άγχος και προσήλωση μη τυχόν μου πέσει κουκούτσι στο πλακάκι και χαθεί έτσι άδοξα η υπόλοιπη μέρα μου. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Όχι μαζί. Με διαφορά ενός τετάρτου. Ένα τέταρτο του κύκλου είναι 90 μοίρες. 90 μοιρών γωνία είναι ορθή. Ορθή ήταν και η απόφασή μου να μη φάω παγωτίνι τότε. Μοιάζω εγκρατής μπροστά στους άλλους. Το βράδυ που όλοι κοιμούνται είναι η σωστή στιγμή. Συζητήσαμε αρκετά. Οι σκέψεις μας φούσκες από αμφίβολης καθαρότητας σαπουνόνερο αιωρούνταν πάνω απ' τα κεφάλια μας. Τι μανία είχα και είχε με τις φούσκες. Κι όταν μία έσκασε στο στόμα μου πικραίνοντάς με μέχρι μορφασμού, έσκασε και η ιδέα.

- [...]

Ανοιγοκλείνει την ουρά του πιάνου με τον αντίχειρά της μόνο (!).

- Ιδέα να εκτρέψουμε κατσίκια. 

Μισώ. Το δήλωσα άλλωστε.

Θέλω[;] να λέω πιο σπάνια σ' αγαπώ. Δεν είναι ότι δε σ' αγαπώ. Μάλλον είναι ότι σ' αγαπώ αλλά φοβάμαι μη συνηθίσω να σ'αγαπώ όπως συνήθισα να λέω σ'αγαπώ. Κι εσένα αγαπώ. Εσένα κι αν αγαπώ. Προφανώς κι εσένα αγαπώ. Και σε σένα το λέω συχνά. Αν βλάπτει δεν ξέρω. Μπορεί γι' αυτό να έχω βγάλει τόσα σπυράκια. Οργανική αντίδραση. Του οργανισμού μου εννοώ. Όχι της χημείας. Πιθανότατα να' ναι κι αυτηνής βέβαια. Ένας νομικός θα έλυνε το πρόβλημα τώρα. 

Ημικρανία.

Ο ναυαγός με μάτιαξε. Είμαι σίγουρη ότι εκείνος ευθύνεται. Τρόμαξα λίγο με την όψη του. Μετά θυμήθηκα ότι είναι ιδιοκτήτης κρεοπωλείου και τρόμαξα περισσότερο. Μπούτσερ. Με γενειάδα. Μαύρη. Θεόρατος. Άγρια φυσιογνωμία. Άγριο βλέμμα. Αν ήταν και γαλανό, ο πονοκέφαλός μου θα' ταν αφόρητος υπολογίζω. Πάλι καλά. 

"Άγριο ζώο.." απάντησα με μικρό δισταγμό αλλά καλά καμουφλαρισμένο πίσω απ' την αυτοπεποίθηση που μου προσέδιδε η ηλικιακή μου υπεροχή. Όχι ο ναυαγός. Δεν είμαι για δαρβινική θεώρηση των πραγμάτων τώρα δα. "Η φώκια είναι άγριο ή ήμερο ζώο;" είχε προηγηθεί η ερώτηση της σοφής. Εντυπωσιασμένη απ' την ορθότητα της απάντησής μου, συνέχισε "..ξέρεις πως να την ημερεύεις;..". Αρνητικό το νεύμα μου παρ' ότι ενήλικη . "Παίρνεις μια σκούπα και χτενίζεις τα μουστάκια της!". Η ανακοίνωση της μικρής ήταν αποκάλυψη ακόμα και για την ίδια. Η ζωντάνια της υπερνικούσε το θανατικό του νεκροταφείου. Τι καλά που είχαμε βρεθεί εκεί. Τι καλά που δε στεναχωριόμουν. Τι καλά που είμαι καλά. Έστω για τώρα.