Μόνο μια πρόταση.

Έρχεται αυτός ο καταραμένος ο καιρός που όλο το βάρος της πόλης σε καταπλακώνει κι είναι τότε που νιώθεις να πιέζεσαι τόσο όσο χρειάζεται για να φυτευτείς στο χώμα, να απορροφηθείς από τα έγκατα της γης, να κάνεις μια χειραψία γνωριμίας με τα ελουχίμ, να κάνεις ένα νεύμα αποχαιρετισμού προς τα ελουχίμ, να τρυπήσεις ως άλλος μετροπόντικας τα νέα στρώματα γης που θα συναντήσεις και να ανθίσεις στο αντιδιαμετρικά απέναντι απ' όπου ξεκίνησες χώμα. 

Πεθύμησα μια γρανίτα φράουλα.

Γιατί δε λες αυτό που θέλω να ακούσω; Γιατί δεν ξέρεις τι θέλω να ακούσω; Ακόμα κι αν εγώ δεν ξέρω τι θέλω, εσύ πρέπει να ξέρεις τι θέλω. Γιατί αν εσύ δε βρεις τι θέλω, μπορεί να πάψω να το θέλω. Και μετά θα' ναι ακόμα πιο δύσκολο να βρεις αυτό το νέο που θα θελήσω. Μπορεί τότε να μη θέλω καν να το βρεις. Μπορεί τότε να μη θέλω τίποτα. 

Είναι μια ώρα ώρα..

Ώρες ώρες νιώθω μικρή και λίγη. Ανάξια των προσδοκιών σας μου. Ώρες ώρες χάνω την ψυχραιμία μου και μιλώ άσχημα. Δίκαια μεν, άσχημα δε. Ώρες ώρες ζαλίζομαι και παραπαίω. Σωματικά, ψυχικά, ηθικά, ιστορικά και μυθιστορηματικά. Ώρες ώρες τρώω πολύ και παλεύω να αναιρέσω το γεγονός. Μα επίμονα ανενεργό το αντανακλαστικό του εμετού.

Θα στο κάνω εικόνα.

Βρέχει ή ίσως τα μάτια μου κάνουν γραμμές στο κάδρο επειδή τα είχα ώρα πατικωμένα σε μαξιλάρι φλοράλ. Σε πρώτο πλάνο η βεράντα. Λευκό πλακάκι, κίτρινη σιδεριά, απλωμένο πράσινο φυτό με λευκά στοιχεία. Γιασεμί. Εγώ κάθομαι πίσω απ' το πλάνο, τρίποδο δίποδο μιας κάμερας με καστανή κόρη και μακριές βλεφαρίδες. Σε δεύτερο πλάνο το κυλικείο. Αυτός, ο άλλος, εκείνη, εκείνος, αυτή, η άλλη. Πιθανώς κι ακόμα περισσότεροι. Ώπ. Κι εσύ εδώ; Μου έλειψες. Τι καλά που ήρθες. Τι θλιβερό που χάθηκες. Τι ενοχλητικό που μάλλον φταίμε αμφότερες. Τι παράδοξο που δε μετανιώνω για τίποτα. Φωτογραφίζω ένα χαμόγελο και το κρατώ ως μοναδική ανάμνηση. Γιατί δε μου αρκεί η φωτογραφία σου; Γιατί επιμένεις να με στεναχωρείς; Καλέ καλέ πονάω. Κι έχω μια φαγούρα. Να εδώ στο λαιμό. Εκεί που αν ήμουν άντρας θα είχα εμφανώς το καρύδι μου να εκκρίνει Τ3 και Τ4.

Μα λείπετε πολλοί. Λείπετε συντονισμένα. Μια έλλειψη καθολική. Μια έλλειψη που με κατασπαράζει. Κάτι σαν έλκος κατάκλισης. Πληγή επιδερμική που όσο δεν επουλώνεται, περνά σε κατώτερα στρώματα. Καταστροφή του δέρματος. Καταστροφή του υποδόριου λίπους. Απονεύρωση μυών. Διάβρωση οστών και αρθρώσεων. Πούν' οι αρθώσεις μου; 

Μαλάκωσα και χύνομαι στο πάτωμα. Η κοιλιά μου γεμάτη σκουπίδια. Το μυαλό μου γεμάτο πανικό. Το βλέμμα μου άδειο.

Τελευταίο πλάνο μόνο φως.

Να ξανανιώσω ελεύθερη.

Χάνω την ακεραιότητά μου. Σπάει η προσοχή μου. Σπάω εγώ. Δεν το νιώθω. Το βλέπω. Βλέπω τα κομμάτια μου όταν πια έχουν φτάσει σε αδιάβατη απόσταση από μένα κι είναι αργά για να τ'αρπάξω και να τα σύρω πίσω. Μόνο μένω τρύπια. Κουφάλες σε ένα σώμα που φαρδαίνει. Σαν αποκοπούν τα μάτια μου θα πάψω να παρατηρώ. Τότε θα αναγκαστώ να νιώσω. Ή και όχι. Μπορεί τότε να χορέψω. Δε μετέχω πουθενά. Λάθος νομίζετε. Δεν έχω την ψυχραιμία για να το κάνω. Προσποιούμαι. Ψέμα. Δεν προσποιούμαι. Απλώς δε συμβαίνει. Επειδή δεν είμαι εγώ. Να' το - τώρα το βρήκα. Η σουρωτή φιγούρα μου μετέχει. Εγώ δε μετέχω γιατί δεν ξέρω που κατοικώ. Θα διέφυγα απ' τις οπές φαίνεται. Κι όπου κι αν είμαι, ασθμαίνω. Ασθμαίνω σε κάθε εναλλαγή ενέργειας, σε κάθε στήριξη, σε κάθε pas de chat. Πιστή σε ένα πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από το πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από τους στόχους μου. Εξαρτημένη από τον έλεγχο των καταστάσεων. Εξαρτημένη από την προσοχή σας. Εξαρτημένη από την ανελευθερία μου. Κάποτε ήμουν ήρεμη και ανεξάρτητη. Δεν είναι ιδέα μου. Βάζω στοίχημα πως ήμουν..

http://www.youtube.com/watch?v=yuTMWgOduFM

Τα θέλω όλα δικά μου. Όλα. Ολόδικά μου. Κι ώσπου να τ' αποκτήσω, θα' μαι όλη δική τους. Όλη. Ολόδική τους.

Ίκαρος & Ίρινα

Θα ανέβω πάνω σε ένα μαύρο άλογο με μακριά ασημιά χαίτη και κάτασπρη ανθρώπινη οδοντοστοιχία. Το άλογο αυτό θα το έχω κλέψει από κόμικ συναρπαστικό, δημιουργία συγγενικού προσώπου. Θα το ονομάσω Ίκαρο και θα κόψω μια ασημιά τούφα του που θα πλέξω στον καρπό μου. Θα είμαι μια κοινή καβαλάρισσα ενός μοναδικού αλόγου. Εμένα θα με λένε Ίρινα αλλά ο Ίκαρος θα με φωνάζει Πρρρ, όπως και όλους τους παρελθόντες ιππείς του. Σαν ανέβω πάνω στον Ίκαρο, θα δω τον κόσμο από ψηλά πολύ ψηλά και θα ζαλιστώ. Κι όπως θα μπαίνω σε ασυνάρτητη μουτζουρωμένη καμπυλωτά κίνηση, εκείνος θα με ισορροπήσει με αντιρροπιστικούς μηχανισμούς. Και τι όμορφη που θα' ναι η αίσθηση επαναφοράς μου στον κάθετο άξονα. Εγώ τότε θα τον ευχαριστήσω με ένα ταπ-ταπ στα πλευρά και θα ψιθυρίσω στα περήφανα αυτιά του Πέτα. Με γοργό βηματισμό θα κατευθυνθούμε προς το κτήμα απογείωσης. Ένα κτήμα με μικρούς και μεγάλους ήλιους, φυτεμένους σε κανόνα τρεις προς έναν. Κάθε ήλιος κι ένα ηλιακό σύστημα κι όλο το κτήμα ένας γαλαξίας. Θα σταθούμε κάπου εκεί. Όσοι θα μας παρατηρούν από πίσω, θα απορούν πως δυο μαύρα αλογίσια πόδια στηρίζουν έναν λευκό γυναικείο κορμό με ελαφρά σκολίωση προς τα αριστερά, σχηματίζοντας ένα μυθικό πλάσμα. Ζηλευτό πλάσμα. Με μια ασημιά αλογοουρά χαμηλά στη μέση του και μια ξανθιά προσομοίωση αλογοουράς ψηλά στο κεφάλι. Θα αρπάξω δυο υδάτινα φτερά, θερμοανθεκτικά γεννήματα της λίμνης του κτήματος και με απόλυτο συντονισμό κινήσεων θα τρέξουμε κατά μήκος της γαλακτικής οδού. Αγγίζοντας την ιδανική επιτάχυνση, θα χρειαστεί ένας τελευταίος καλπασμός κι ένα ύστερο φτερούγισμα για να βρεθούμε μετέωροι και ευτυχείς. Θα απογειωθούμε με ευκολία που όμοιά της δεν θα' χει βιώσει ξανά κανένα ιπτάμενο. Και δε θα προσγειωθούμε. Δε θα προσγειωθούμε αόριστα ποτέ και απέραντα πουθενά.

Θαρρώ πως τον άκουσα να με αποκαλεί Ίρινα.

Μου φτάνει που παίζω τέτρις.

Ψέμα είναι. Όλο κάτι λείπει στο παιδί. Πεινάει. Τρώει λαίμαργα μια τηγανίτα πασπαλισμένη με άχνη ζάχαρη, μα δε χορταίνει. Είναι για τα πανηγύρια. Τρώει λαίμαργα μια αγκαλιά γαρνιρισμένη με πουλόβερ που τσιμπάει, μα δεν του φτάνει. Πολυακόρεστο. Κι όλο ζητά. Τρώει λαίμαργα μια τούμπα με συνοδές αμυχές, μα ήδη περιμένει την επόμενη. Απαιτεί σιωπηλά. Ξέρει από γαλιφιές αλλά απογοητεύεται που τις επιστρατεύει. Αχρείαστες να' ναι. Τρώει λαίμαργα τα νύχια του με παρανυχίδες μαζί, μα προς ανακούφισή του πάντα βγαίνουν καινούρια προς κατανάλωση. Ανεξάντλητη παραγωγή. Σκέτος πειρασμός. Τρώει λαίμαργα ξύλο απελέκητο παρέα με άνθρωπο αγράμματο, μα δε μπουκώνει. Μόνο χαζεύει ολοένα και περισσότερο.

Δώστε του μικρού κατιτίς παραπάνω να φάει. Κρίμα είναι.