Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Θα στο κάνω εικόνα.

Βρέχει ή ίσως τα μάτια μου κάνουν γραμμές στο κάδρο επειδή τα είχα ώρα πατικωμένα σε μαξιλάρι φλοράλ. Σε πρώτο πλάνο η βεράντα. Λευκό πλακάκι, κίτρινη σιδεριά, απλωμένο πράσινο φυτό με λευκά στοιχεία. Γιασεμί. Εγώ κάθομαι πίσω απ' το πλάνο, τρίποδο δίποδο μιας κάμερας με καστανή κόρη και μακριές βλεφαρίδες. Σε δεύτερο πλάνο το κυλικείο. Αυτός, ο άλλος, εκείνη, εκείνος, αυτή, η άλλη. Πιθανώς κι ακόμα περισσότεροι. Ώπ. Κι εσύ εδώ; Μου έλειψες. Τι καλά που ήρθες. Τι θλιβερό που χάθηκες. Τι ενοχλητικό που μάλλον φταίμε αμφότερες. Τι παράδοξο που δε μετανιώνω για τίποτα. Φωτογραφίζω ένα χαμόγελο και το κρατώ ως μοναδική ανάμνηση. Γιατί δε μου αρκεί η φωτογραφία σου; Γιατί επιμένεις να με στεναχωρείς; Καλέ καλέ πονάω. Κι έχω μια φαγούρα. Να εδώ στο λαιμό. Εκεί που αν ήμουν άντρας θα είχα εμφανώς το καρύδι μου να εκκρίνει Τ3 και Τ4.

Μα λείπετε πολλοί. Λείπετε συντονισμένα. Μια έλλειψη καθολική. Μια έλλειψη που με κατασπαράζει. Κάτι σαν έλκος κατάκλισης. Πληγή επιδερμική που όσο δεν επουλώνεται, περνά σε κατώτερα στρώματα. Καταστροφή του δέρματος. Καταστροφή του υποδόριου λίπους. Απονεύρωση μυών. Διάβρωση οστών και αρθρώσεων. Πούν' οι αρθώσεις μου; 

Μαλάκωσα και χύνομαι στο πάτωμα. Η κοιλιά μου γεμάτη σκουπίδια. Το μυαλό μου γεμάτο πανικό. Το βλέμμα μου άδειο.

Τελευταίο πλάνο μόνο φως.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Να ξανανιώσω ελεύθερη.

Χάνω την ακεραιότητά μου. Σπάει η προσοχή μου. Σπάω εγώ. Δεν το νιώθω. Το βλέπω. Βλέπω τα κομμάτια μου όταν πια έχουν φτάσει σε αδιάβατη απόσταση από μένα κι είναι αργά για να τ'αρπάξω και να τα σύρω πίσω. Μόνο μένω τρύπια. Κουφάλες σε ένα σώμα που φαρδαίνει. Σαν αποκοπούν τα μάτια μου θα πάψω να παρατηρώ. Τότε θα αναγκαστώ να νιώσω. Ή και όχι. Μπορεί τότε να χορέψω. Δε μετέχω πουθενά. Λάθος νομίζετε. Δεν έχω την ψυχραιμία για να το κάνω. Προσποιούμαι. Ψέμα. Δεν προσποιούμαι. Απλώς δε συμβαίνει. Επειδή δεν είμαι εγώ. Να' το - τώρα το βρήκα. Η σουρωτή φιγούρα μου μετέχει. Εγώ δε μετέχω γιατί δεν ξέρω που κατοικώ. Θα διέφυγα απ' τις οπές φαίνεται. Κι όπου κι αν είμαι, ασθμαίνω. Ασθμαίνω σε κάθε εναλλαγή ενέργειας, σε κάθε στήριξη, σε κάθε pas de chat. Πιστή σε ένα πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από το πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από τους στόχους μου. Εξαρτημένη από τον έλεγχο των καταστάσεων. Εξαρτημένη από την προσοχή σας. Εξαρτημένη από την ανελευθερία μου. Κάποτε ήμουν ήρεμη και ανεξάρτητη. Δεν είναι ιδέα μου. Βάζω στοίχημα πως ήμουν..