Μια απόκοσμη σιγή την έφερε στα όρια της. Θέλησε να αντισταθεί μα της ήταν αδύνατον ...
Οι κόρες των ματιών της είχαν ήδη προσαρμοστεί στο γοητευτικό σκοτάδι του δωματίου. Μπορούσε πια να διακρίνει μαύρες φιγούρες...Αναγνώριζε τα όρια των διαφόρων αντικειμένων που την περικύκλωναν και τολμούσε να τα δει ως θεατές με έκδηλο θαυμασμό προς το άμορφο πρόσωπό της...
Άρχισε δειλά τη χορευτική της παράσταση…
Η λεκάνη της έσπασε, τα γόνατά της λύγισαν και ο κορμός της κατέρρευσε, δίνοντας την αίσθηση μιας ολικής καταστροφής. Δεν άργησε όμως, να ξαναχτίσει τα μέλη του σώματός της, όπως ορίζει η περήφανη δομή της ορθοστασίας!
Το ξύλινο πάτωμα ασκούσε μια μεθυστική έλξη στο βλέμμα της που αρνούταν πεισματικά να στραφεί προς τα πάνω. Όλη της η ανασφάλεια εκτονωνόταν σε αυτό το άτολμο βλέμμα!! Το χέρι της, πολλές φορές, έπαιρνε την πρωτοβουλία και άγγιζε τα βλέφαρά της, χάιδευε το μέτωπό της...αγωνιζόταν να νιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Είχε δει τον εαυτό της στον καθρέφτη...είχε ξοδέψει ώρες βλέποντας τον εαυτό της στον καθρέφτη. Κι όμως, δεν είχε δει ποτέ τίποτε άλλο, παρά μια κατοπτρική ανάκλαση μιας γνώριμης, οβάλ, ανέκφραστης και ατελούς φάτσας.
Ο χορός είχε πάρει τη μορφή μιας άτυπης γνωριμίας της με την αίσθηση της αφής... Απολάμβανε τη διαδικασία, καθώς είχε νεκρώσει εκούσια κάθε άλλη της αίσθηση.
Άγγιξε το στόμα της...το σφράγισε βίαια με την παλάμη της για να μη μιλήσει. Δεν ήθελε να εκφραστεί συμβατικά, δεν ήθελε λόγια! Εκείνη την ώρα, αισθανόταν μια έντονη αποστροφή προς ο,τιδήποτε ηχηρό. Εκείνη τη στιγμή, αποζητούσε την κίνηση, την ασυνάρτητη κίνηση, την απελευθερωτική, αγνή, πρωτόγονη και φλύαρη κίνηση!
Έκλεισε τα μάτια της, αφέθηκε εκτός βάρους και ξεχύθηκε σε έναν ανισόρροπο βηματισμό που την οδήγησε στο πάτωμα. Ενοχλήθηκε από τον θρασύ, απροσκάλεστο ήχο που γέννησε η πτώση... Έσυρε τα γόνατα προς τον κορμό της και κούρνιασε αγκαλιάζοντάς τα σε στάση εμβρύου. Κρύωνε κι ανάγκασε τους μύες της σε μια σπασμωδική, επαναλαμβανόμενη κίνηση... Τίποτα ωστόσο, δεν ήταν ικανό να ματαιώσει την παράστασή της!
Στηρίχθηκε στα πέλματά της και κουβαριασμένη πάνω σ' αυτά, άρχισε να ξεδιπλώνει το κορμί της σπόνδυλο-σπόνδυλο, ώσπου στάθηκε όρθια. Σε μια προσπάθεια να ζεσταθεί, βάλθηκε να στροβιλίζεται στον ατάραχο αέρα, γελώντας βουβά -διατηρούσε την ησυχία που τόσο λάτρευε-. Λαχάνιασε, ίδρωσε και διέταξε τον εαυτό της να ακινητοποιηθεί. Το στέρνο της όμως, με μια διάθεση ανυπακοής, συνέχισε αυθαίρετα το χορό του, ορμώμενο από τη βαρειά ανάσα που έδινε το ρυθμό...
Πέρασαν λίγα λεπτά αμηχανίας…
Ηρέμησε. Γαλήνεψε.Συνειδητοποίησε ότι τα είχε όλα! Η πληρότητά της κρυβόταν στην αίσθηση της ζεστασιάς που τώρα είχε διοχετευθεί σε ολόκληρο το σώμα της! Πέρασε τα δάκτυλα των χεριών της στα μπερδεμένα, σγουρά μαλλιά της, έστρεψε το βλέμμα ψηλά, χωρίς ντροπή και υποκλήθηκε στο κοινό της με μια απότομη, ίσως άγαρμπη, κίνηση που ανέβλυζε σιγουριά. Ο θρίαμβός της έληξε με μια ακαταμάχητη υπνηλία...
Τελικά ήταν απλό να βρεί την ευτυχία!
Το περίμενα ότι η πρώτη σου ανάρτηση (παραλείποντας τη μνημειώδη νεκρική σιωπή :P) θα είχε να κάνει με χορό. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά έχει να κάνει και με την αυτογνωσία... Πολύ μου άρεσε! :)
Ο χορός είναι η μούσα μου! Δεν μπορούσα να μην τον "τιμήσω" με τη δεύτερή μου ανάρτηση:P
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιπτόντως, ζητώ συγγνώμη από τους φωτονιόπληκτους -ένας προς το παρόν αλλά μ'αρέσει να ελπίζω- για την πρώτη μου, κενή περιεχομένου ανάρτηση...περιλαμβανόταν στην εκτέλεση των εντολών του πληροφορικάριου της σχολής:$
Οι φωτονιόπληκτοι (και οι τριανταεπτά εαυτοί μου, ναι) σε συγχωρούν, καθώς είναι γνωστή η καλοσύνη και η καταδεκτικότητά τους. Αναμένουμε επόμενη ανάρτηση. Α, και θέλουμε να σε πείσουμε να πάμε να μάθουμε τάνγκο :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να με πείσετε.Τώρα που γίνατε πολλοί,έχω και τη δυνατότητα επιλογής του πιο επιδέξιου παρτενέρ(προδίδω το σκοτάδι)...Σας θέτω λοιπόν, την πρόκληση ενός κάστινγκ!
ΑπάντησηΔιαγραφή