Μύρτα

Νεκρή. Πνεύμα είναι. Τη σκότωσε εκείνος. Ε όχι δα. Το ψέμα είναι αρκετό να σκοτώσει; Τρελή είναι. Δεν ήταν όμως. Τώρα είναι. Έγινε. Αυτός την τρέλανε. Μήπως απλώς την αποσυντόνισε; Την τρέλανε. Όσο ζούσε κι ανέπνεε ήταν καλά. Ισορροπημένη. Breathe in breathe out. Από τη μύτη μόνο και με ελαφρό μειδίαμα στα χείλη προς διεύρυνση της αναπνευστικής οδού. Ήξερε τι ήθελε. Τουλάχιστον στα τελευταία της το είχε βρει. Ήταν χαρούμενη. Αυτή κι ο έρωτάς της κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή κι ενίοτε τις Κυριακές. Σαφώς και δεν ήταν όλα ρόδινα. Ούτε τα έβλεπε έτσι. Ωστόσο ό,τι απείχε από τις αποχρώσεις του ροδί το αγνοούσε. Και ξάφνου ένα παφ.. Κούφιος ήχος. Ένας ήχος που την έκανε να απορεί.. "Τον άκουσα, δεν τον άκουσα; Κι αν τον άκουσα, ποιός πού πότε πώς;" Τίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι; Χμμ αυτό το μακρόσυρτο ιιιιιιιιιιιιιιιιιι.. Μόνο φαντάσου το σαν αποκαρδιωτικό καρδιογράφημα. Τρομερό.

Τίποτα. Τίποτα. Δε θέλω κάτι. Τί να θέλω.. Πνεύμα είμαι εγώ. Αερικό. Έχω και δυο φτερά στη μέση. Δεν είναι κεντραρισμένα στον κόκκυγα βέβαια. Φταίει που η μοδίστρα δεν έχει την αίσθηση της συμμετρίας. Σαν το Θεό κι αυτή, που έβαλε την ελιά της μύτης μου τρία χιλιοστά πιο αριστερά απ' ότι όριζε η αρχιτεκτονική του προσώπου μου.

Και τώρα το μπαλέτο τη ζητά εκδικητική και ανελέητη. Πνεύμα κακό. Να στέκεται στο κέντρο της σκηνής. Μόνη της. Να καλεί τα Γουίλις σε ανάλαφρους, δήθεν παραδεισένιους, παραπλανητικούς χορούς. Να δέχεται με αυταρέσκεια υποκλίσεις. Μόνη της. Κρίμα είναι.

Από καρδιά πήγε όπως και το περίμενε.. Από καρδιά ξέμεινε.