Θα ανέβω πάνω σε ένα μαύρο άλογο με μακριά ασημιά χαίτη και κάτασπρη ανθρώπινη οδοντοστοιχία. Το άλογο αυτό θα το έχω κλέψει από κόμικ συναρπαστικό, δημιουργία συγγενικού προσώπου. Θα το ονομάσω Ίκαρο και θα κόψω μια ασημιά τούφα του που θα πλέξω στον καρπό μου. Θα είμαι μια κοινή καβαλάρισσα ενός μοναδικού αλόγου. Εμένα θα με λένε Ίρινα αλλά ο Ίκαρος θα με φωνάζει Πρρρ, όπως και όλους τους παρελθόντες ιππείς του. Σαν ανέβω πάνω στον Ίκαρο, θα δω τον κόσμο από ψηλά πολύ ψηλά και θα ζαλιστώ. Κι όπως θα μπαίνω σε ασυνάρτητη μουτζουρωμένη καμπυλωτά κίνηση, εκείνος θα με ισορροπήσει με αντιρροπιστικούς μηχανισμούς. Και τι όμορφη που θα' ναι η αίσθηση επαναφοράς μου στον κάθετο άξονα. Εγώ τότε θα τον ευχαριστήσω με ένα ταπ-ταπ στα πλευρά και θα ψιθυρίσω στα περήφανα αυτιά του Πέτα. Με γοργό βηματισμό θα κατευθυνθούμε προς το κτήμα απογείωσης. Ένα κτήμα με μικρούς και μεγάλους ήλιους, φυτεμένους σε κανόνα τρεις προς έναν. Κάθε ήλιος κι ένα ηλιακό σύστημα κι όλο το κτήμα ένας γαλαξίας. Θα σταθούμε κάπου εκεί. Όσοι θα μας παρατηρούν από πίσω, θα απορούν πως δυο μαύρα αλογίσια πόδια στηρίζουν έναν λευκό γυναικείο κορμό με ελαφρά σκολίωση προς τα αριστερά, σχηματίζοντας ένα μυθικό πλάσμα. Ζηλευτό πλάσμα. Με μια ασημιά αλογοουρά χαμηλά στη μέση του και μια ξανθιά προσομοίωση αλογοουράς ψηλά στο κεφάλι. Θα αρπάξω δυο υδάτινα φτερά, θερμοανθεκτικά γεννήματα της λίμνης του κτήματος και με απόλυτο συντονισμό κινήσεων θα τρέξουμε κατά μήκος της γαλακτικής οδού. Αγγίζοντας την ιδανική επιτάχυνση, θα χρειαστεί ένας τελευταίος καλπασμός κι ένα ύστερο φτερούγισμα για να βρεθούμε μετέωροι και ευτυχείς. Θα απογειωθούμε με ευκολία που όμοιά της δεν θα' χει βιώσει ξανά κανένα ιπτάμενο. Και δε θα προσγειωθούμε. Δε θα προσγειωθούμε αόριστα ποτέ και απέραντα πουθενά.
Θαρρώ πως τον άκουσα να με αποκαλεί Ίρινα.
Θαρρώ πως τον άκουσα να με αποκαλεί Ίρινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου