Θα στο κάνω εικόνα.

Βρέχει ή ίσως τα μάτια μου κάνουν γραμμές στο κάδρο επειδή τα είχα ώρα πατικωμένα σε μαξιλάρι φλοράλ. Σε πρώτο πλάνο η βεράντα. Λευκό πλακάκι, κίτρινη σιδεριά, απλωμένο πράσινο φυτό με λευκά στοιχεία. Γιασεμί. Εγώ κάθομαι πίσω απ' το πλάνο, τρίποδο δίποδο μιας κάμερας με καστανή κόρη και μακριές βλεφαρίδες. Σε δεύτερο πλάνο το κυλικείο. Αυτός, ο άλλος, εκείνη, εκείνος, αυτή, η άλλη. Πιθανώς κι ακόμα περισσότεροι. Ώπ. Κι εσύ εδώ; Μου έλειψες. Τι καλά που ήρθες. Τι θλιβερό που χάθηκες. Τι ενοχλητικό που μάλλον φταίμε αμφότερες. Τι παράδοξο που δε μετανιώνω για τίποτα. Φωτογραφίζω ένα χαμόγελο και το κρατώ ως μοναδική ανάμνηση. Γιατί δε μου αρκεί η φωτογραφία σου; Γιατί επιμένεις να με στεναχωρείς; Καλέ καλέ πονάω. Κι έχω μια φαγούρα. Να εδώ στο λαιμό. Εκεί που αν ήμουν άντρας θα είχα εμφανώς το καρύδι μου να εκκρίνει Τ3 και Τ4.

Μα λείπετε πολλοί. Λείπετε συντονισμένα. Μια έλλειψη καθολική. Μια έλλειψη που με κατασπαράζει. Κάτι σαν έλκος κατάκλισης. Πληγή επιδερμική που όσο δεν επουλώνεται, περνά σε κατώτερα στρώματα. Καταστροφή του δέρματος. Καταστροφή του υποδόριου λίπους. Απονεύρωση μυών. Διάβρωση οστών και αρθρώσεων. Πούν' οι αρθώσεις μου; 

Μαλάκωσα και χύνομαι στο πάτωμα. Η κοιλιά μου γεμάτη σκουπίδια. Το μυαλό μου γεμάτο πανικό. Το βλέμμα μου άδειο.

Τελευταίο πλάνο μόνο φως.