Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Να ξανανιώσω ελεύθερη.

Χάνω την ακεραιότητά μου. Σπάει η προσοχή μου. Σπάω εγώ. Δεν το νιώθω. Το βλέπω. Βλέπω τα κομμάτια μου όταν πια έχουν φτάσει σε αδιάβατη απόσταση από μένα κι είναι αργά για να τ'αρπάξω και να τα σύρω πίσω. Μόνο μένω τρύπια. Κουφάλες σε ένα σώμα που φαρδαίνει. Σαν αποκοπούν τα μάτια μου θα πάψω να παρατηρώ. Τότε θα αναγκαστώ να νιώσω. Ή και όχι. Μπορεί τότε να χορέψω. Δε μετέχω πουθενά. Λάθος νομίζετε. Δεν έχω την ψυχραιμία για να το κάνω. Προσποιούμαι. Ψέμα. Δεν προσποιούμαι. Απλώς δε συμβαίνει. Επειδή δεν είμαι εγώ. Να' το - τώρα το βρήκα. Η σουρωτή φιγούρα μου μετέχει. Εγώ δε μετέχω γιατί δεν ξέρω που κατοικώ. Θα διέφυγα απ' τις οπές φαίνεται. Κι όπου κι αν είμαι, ασθμαίνω. Ασθμαίνω σε κάθε εναλλαγή ενέργειας, σε κάθε στήριξη, σε κάθε pas de chat. Πιστή σε ένα πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από το πρόγραμμα που με λαχανιάζει. Εξαρτημένη από τους στόχους μου. Εξαρτημένη από τον έλεγχο των καταστάσεων. Εξαρτημένη από την προσοχή σας. Εξαρτημένη από την ανελευθερία μου. Κάποτε ήμουν ήρεμη και ανεξάρτητη. Δεν είναι ιδέα μου. Βάζω στοίχημα πως ήμουν..

1 σχόλιο:

  1. Καποτε μου ειπαν, 'ο καλλιτεχνης ειναι αιμα'. Καθε κολαση διαδεχεται ο παραδεισος και μετα παλι κενο, και θηλιες, και μετα αγαλλιαση υπερκοσμια. Ειναι η ευλογια και η καταρα αυτου του πλασματος που ανασαινει μοναχα μεσα στη δημιουργια. Κι εισαι, μικρουλα μου, καλλιτεχνης στο κοκκαλο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή